West-Vlaanderen

Chris Vanbillemont, verpleegkundige AZ Sint-Jan campus HS, getuigt: “Op een morgen de eerste dagen na de lockdown ga ik naar mijn werk in het ziekenhuis en zie ik dit op mijn stoep geschreven staan. Ik kreeg om zeggen de tranen in mijn ogen door de appreciatie van onze buren. In onze directe omgeving ter hoogte van het Vlaams Plein in Oostende hebben de buren dagelijks stipt om 20u geapplaudisseerd, niet alleen voor ons maar ook voor de postbode die ook in de straat woont en de kassierster van de Carrefour die ook in de straat woont, kortom voor iedereen die zich van in het begin van de lockdown heeft ingezet en risico’s heeft genomen om anderen te blijven dienen en bijstaan.”

“En de zorg voor de zorg? De zorg voor de krijgers tegen het virus: het zorgpersoneel dat al jaren zorgt voor anderen maar nog steeds in de kou blijven staan als het gaat om meer omkadering, ondersteunende maatregelen, het verhogen van de normen.
Ik werk al bijna 39 jaar als verpleegkundige en als 39 jaar werk ik hoofdzakelijk in de minimale bezetting van personeel , er is om zeggen nooit geen buffer. De activiteit in de zorg neemt toe, de wetenschap evolueert verder, altijd maar meer en ingewikkelder werkomstandigheden met een minimum aan personeel.

Ik hoor heel wat collegae zeggen dat ze geen premie willen, maar waardering voor het werk door aangepaste normen naar de tijdsgeest van nu, een eerlijke verloning. En de continue flexibiliteit die van ons verwacht wordt moet stoppen. Nu de druk van de bevolking wegvalt, moet de politiek eens een duidelijk standpunt innemen om zorgverleners bij te staan. Aan de bevolking en de patiënten zal het niet liggen. Ook zij verdienen de beste zorg door ons.”